Recent las ik een artikel in de krant over introvert zijn. De titel luidde: ‘Stille Willy’s, ze zijn niet verlegen of saai, ze willen gewoon niet de hele tijd sociaal doen. Met introverte mensen is niks mis’. Deze titel had meteen mijn aandacht.
Ik beschouw mezelf niet als verlegen of saai. Ik leg vrij gemakkelijk contact en heb niet het idee dat ik geen aansluiting vind. Maar ik wil ook niet altijd sociaal doen. Dit prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Hoe introvert ben ik en op welke manier dan? vroeg ik mezelf af. Ik heb daar eerder eigenlijk nooit goed bij stil gestaan.
Door het lezen van het artikel ben ik me bewuster geworden van mijn introverte kant. Ja, die heb ik echt wel. Deze ontdekking delende met mijn omgeving leverde steeds dezelfde reactie: ”Jij? Introvert? Echt niet!!” Klaarblijkelijk ziet mijn omgeving mij meer als extravert persoon.
Het klopt ook dat ik makkelijk ergens op af stap, ik ‘mijn mannetje’ wel sta en druk mee doe in het (sociale)maatschappelijke verkeer. Maar ik ben ook graag alleen, ik luister graag, ik heb moeite om mezelf te laten zien en ben ik veel in mijn hoofd bezig met analyseren.
Vaak heb ik het idee dat ik een compromis moet sluiten tussen ‘wat ik wil’ en ‘wat’ of ‘wat ik denk dat’ mijn omgeving van mij verwacht. Er zijn best momenten waarop ik ervaar dat ik geleefd word en niet bij machte ben om even me terug te trekken of naar binnen te keren. Gewoonweg, omdat aan alles meedoen het gemeenschappelijk streven lijkt.
Extravert zijn, een must!
Outgoing zijn lijkt de hedendaagse norm. Wie zich het hardst laat horen, verkoopt zichzelf het best. Door social media is daar nog een schepje bovenop gekomen. Je hoort jezelf op velerlei manieren te laten zien. Aan van alles mee te doen, je gezicht laten zien, je stem laten horen en laten weten waar je allemaal mee bezig bent. Zo vraagt Facebook te delen wat je aan het doen bent. Je werkgever vraagt om naast je werk ook nog eens gezellig mee te doen aan sociale activiteiten. En krijg je via Linkedin een herinnering je connecties met van alles te feliciteren. En niet te vergeten: de reminder van je telefoon om actiever te zijn gedurende de dag. Je hebt je limiet aan actief zijn vandaag nog niet gehaald.
In deze hoeveelheid, raak ik soms geïrriteerd of gespannen, omdat ik door het bos mijn bomen niet meer zie. Tussen alle berichten door vanuit Linkedin, Whatsapp, Gmail, Messenger, Facebook door, probeer ik mijn voorgenomen agenda van vandaag af te werken. Heb ik bijna mijn agenda afgewerkt, wacht mij nog een bulk aan berichten die op mij wachten om door te nemen en te reageren. De norm ‘Het is niet netjes om niet te reageren’, vanuit mijn opvoeding speelt ook nog eens mee. Dus naast de toenemende maatschappelijke druk vooral overal aan mee te doen, tellen ook familiare normen en waarden mee. Het is soms lastig om al deze verwachtingen terzijde te leggen en te kiezen voor de behoefte die je hebt. Je even terugtrekken, even naar binnen keren.
Introversie, not done!
Het clichébeeld van de Nederlandse introvert is die van een verlegen, zwijgende en veel te serieuze eenling. Als je introvert bent, dan heb je een handicap en ben je sneu, zo lijkt het oordeel. Soms wordt introvert zijn zelfs als aandoening gezien in onze Westerse samenleving.
In de Verenigde Staten is zelfs overwogen om introversie op te nemen in de DSM, een officiële classificatie van psychische stoornissen.
Echter, outgoing is niet altijd de norm geweest. Nog niet zo lang geleden werden bedachtzaamheid en ingetogenheid juist gezien als positief, zo lees ik. Door de komst van televisie en marktdenken is het jezelf presenteren de norm geworden.
Soorten introversie
Het artikel legt vier soorten van introversie uit. Zo heb je de sociale introvert die zich graag begeeft in kleine gezelschappen of graag alleen is. De denkende introvert is veel in zichzelf gericht, maar heeft geen aversie tegen sociale bijeenkomsten. Ze zijn zelf-reflectief en bedachtzaam. En kunnen zich helemaal verliezen in hun eigen fantasiewereld op een creatieve en fantasierijke manier. De angstige introvert vermijdt liever interactie en voelt zich vaak ongemakkelijk en onzeker. Tot slot is de derde gereserveerde introvert. Hij of zij heeft even de tijd nodig, omdat eerst nagedacht wordt, alvorens zich uit te spreken en/of in actie te komen.
Hoewel ik van mening ben dat ‘dé introvert’ niet bestaat, helpt deze ordening wel om die kant van jezelf nader te kunnen verkennen. Deze kant heb je wellicht minder ontwikkeld, maar je hebt hem wel.
Introversie een belangrijke tegenpool
We hebben allemaal een introverte en een extraverte kant. Je kunt ze zien als elkaars tegenpolen. Ze zijn aan elkaar verbonden, onlosmakelijk. Iedereen heeft namelijk momenten waarop hij of zij meer in zichzelf gekeerd is of juist meer naar de buitenwereld. Het is de situatie waarin iemand verkeert die maakt of dat hij of zij meer naar binnen gericht is of meer naar buiten. Zo kan het zijn dat de één haantje de voorste is om het podium te beklimmen en de microfoon te pakken en de ander niet zo goed kan omgaan met in het middelpunt van de belangstelling staan. Of zou het kunnen zijn dat je in een drukke winkel moeite hebt een praatje te maken, omdat je je niet kunt concentreren, maar je wel spontaan en vrij een gesprek voert met je collega, al buiten wandelend.
Hoe deze tegenpolen zich tot elkaar verhouden is dus afhankelijk van de situatie. De situatie waarin je verkeert en hoe je bent opgegroeid. Het blijkt ook voor een deel erfelijk bepaald, maar dat laat ik even voor wat het is. Op z’n hoogst zou je dus kunnen spreken van een meer introvert dan extravert persoon.
In tegenstelling tot de maatschappelijke norm om maar vooral extravert te zijn, hebben beiden polen evenveel waarde. Introversie is dan ook een even belangrijke tegenpool. Door daar zonder oordeel naar te kijken, creëer je ruimte voor jezelf om je introverte kant beter te leren kennen en veranderd je kijk naar de ander die introverter is dan jezelf bent. Weten hoe het bij jezelf in elkaar zit, geeft rust.
Bron: https://www.ad.nl/
Boeksuggesties: Liesbeth Smit, Ik moet nog even kijken of ik kan, de stille revolutie van de introverte mens
Susan Cain, Stil; de kracht van introvert zijn in een wereld die niet stopt met kletsen.
